Wie kan er beter over Zoom-In vertellen dan de professionals die samenwerken met de wijkbewoners van Gageldonk en Warande. In de serie ‘In-Zoomen’ geven zij een kijkje achter de schermen. We trappen af met Daniëlle, klantbegeleider bij Stadlander.

Mijn werkdag bij Zoom-In…

… start ik ’s ochtends op in De Kastanje, in Gageldonk. We hebben iedere dinsdag- en donderdagochtend een inloopspreekuur. Daar komt van alles voorbij. Mensen die ergens hulp bij nodig hebben, een vraag hebben over hun woning of omgeving. In de middag ga ik vaak op huisbezoek. In alle contacten probeer ik breed te kijken en mijn collega’s van Zoom-In zo vroeg mogelijk te betrekken. Vaak spreek ik mensen met een hele specifieke vraag of wens. Maar daar zit meestal meer achter. Eenzaamheid bijvoorbeeld. Dan kunnen we samen kijken of we voor zo iemand een maatje kunnen vinden om samen boodschappen te doen. Of een van ons komt gewoon wat vaker langs.

Zoom-In is voor mij…

… buiten de regels durven denken. Een mooi voorbeeld vind ik een gezin dat bij ons langskwam voor een andere woning. De problemen stapelden zich voor hen op: drukte in de straat, afvaldumpingen, de woning te klein met een onhandige indeling. Maar een andere woning is niet altijd de oplossing. Dan moet de knop om; wat vind je wél leuk aan je woning en omgeving? Zo kwam er iets heel praktisch op tafel: een aansluiting voor de wasmachine en droger boven. Die zat nog in de keuken.

Ik werk dan wel voor Stadlander, maar in zo’n geval treed ik op als professional van Zoom-In. Dan ga ik lekker rammelen. Ik zet de voors en tegens op een rij en probeer ik intern de handen op elkaar te krijgen. De ene keer lukt dat en de andere keer niet. Soms denk ik wel eens: kom aan collega’s denk in mogelijkheden, regel het gewoon! Voor het gezin betekent dit zoveel meer rust en woongenot. Het is uiteindelijk gelukt en het gezin woont er nog steeds. Sterker nog, ze zetten zich nu in voor de wijk door zelf zwerfafval op te ruimen. Zo maak je samen de wijk!

Een bijzonder Zoom-In moment…

… vond ik het verhaal van een terminaal zieke vrouw. Ze had kanker. De artsen in het ziekenhuis gaven aan niets meer voor haar te kunnen doen. Ze had een alcoholprobleem. Zou ze naar huis gaan, dan was de kans groot dat ze aan haar verslaving zou komen te overlijden. Toen heb ik gezegd: ze is opgegeven door de artsen en zal komen te overlijden. Laat haar dan kiezen voor een passend einde van haar leven. De zorg is daarin soms rechtlijnig. Dan moet je durven om anders te denken en te doen. Voor de vrouw was dit een mooi einde.

Wat ik nog wil dat wijkbewoners van mij weten…

… is dat je mij alles kan vragen. Ik zal niet overal meteen antwoord op hebben en we kunnen ook niet alles in één keer oplossen. Maar samen komen we er wel!